سیره و سبک زندگی

اوایل سال 65 بود که توانستم مجوز اعزام به جبهه را از پایگاه مقداد تهران کسب کنم و برای آموزش به کردستان اعزام شدم. پس از مدتی که در زمان عملیات کربلای 5 در تیپ 110 خاتم الانبیاء حضور داشتم به لشکر 10سیدالشهدا رفتم و تا قطعنامه در آنجا بودم. دوم راهنمایی و اول نظری را در جبهه خواندم.
مداحی را به صورت جدی در جبهه ادامه دادم و پس از قطعنامه نیز به دلیل علاقه به دروس حوزوی به قم آمدم و مشغول به تحصیل علوم دینی شدم.
سال اول مدرسه علمیه امام علی(ع) بودم و سپس به مدرسه معصومیه رفتم. از همان سال اول طلبگی یکی از بزرگترین نعمتهای خدا شامل حالم شد و آن وجود حاج مرتضی آقا تهرانی بود. قطعا اگر حاج آقا تهرانی نبودند شاید وضعیت بنده خیلی عوض می شد. بسیار در زندگی شخصی و طلبگی خود مدیون ایشان هستم. در حوزه دروس سطح را تمام کردم و پس از آن نیز به تحصیل درس خارج فقه مشغول شدم.
بعد از قطعنامه هم درگیری های کردستان که ادامه داشت، تا سال 75 ما ارتباطمون با جبهه قطع نشده بود. تابستانها، ایام فصل کاری که می شد، 3-4 ماه می رفتیم کردستان کار تبلیغی و رزمی انجام میدادیم. با یگان ها جلو می رفتیم ، با ضد انقلاب درگیر می شدیم تا سال 74-75. در همان سالها با حاج احمد رادان آشنا شدم، بعد با حاج حمزه فلاح که الان فرمانده سپاه کردستان هستند و حاج بهرام حسینی که در همین اواخر جانشین عملیات نیروی زمینی بود.
تا سال 75 سپاه کردستان وجنوب غرب با فرماندهی حاج احمد کاظمی بودم که در همان سالها قائله ی کردستان را جمع و جور کرد. سال 75 که از جبهه کردستان برگشتم ازدواج کردم. در دوران عقدمان هم یک ماه رفتم سوریه و پس از آن توفیق زیارت حج تمتع نصیبم شد.
اوایل ازدواجم چند سالی به سختی زندگی کردیم، وضعیت شهریه ناچیز طلبگی بود ومستأجری. تا این که پدرم یک طبقۀخانۀ تهران را به اسمم کرد و با آن در سال 78 یک خانه در خیابان شهید کلهری قم تهیه کردیم و پس از چند سال با فروختن آن توانستم به صورت قسطی منزلی که الان در مستقر هستم را بخرم.
علی اکبر و علی اصغر را 22 دی 78 خدا به ما داد امسال 15ساله می شوند و هر دو قصد دارند که طلبه شوند. معصومه هم سال 89به دنیا آمد.
یک ماه بعد از تولد پسرانم، پدرم به رحمت خدا رفت. شکر خدا هنوز مادرم در قید حیات است. پدرم آدم عجیبی بود، یک روستایی ساده و بی سواد، هیچ ادعایی هم نداشت.
هیچ وقت یاد ندارم که قبل از اذان سجاده ش را پهن نکرده باشد. می نشست ذکر می گفت. بارها بنده را برای ادامه مداحی اهل بیت تشویق می کرد. همان سال 78 بود که راه کربلا باز و توفیق زیارت امام حسین نصیبم شد. پدرم مریض بود و زمانی که از زیارت برگشتم به من گفت خیلی دوست داشتم به کربلا می رفتم اما توفیق نشد. آخر هم به رحمت خدا رفت و کربلا را ندید. زندگی را مدیون دعاهای پدر و مادرم هستم.
اکنون نیز طلبه ام و اهل بیت توفیق نوکری درگاه خود را به حقیر عنایت کردند و مداحی می کنم.
والعاقبه للمتقین